Ο ανταγωνισμός αποτελεί συχνά δίκοπο μαχαίρι για τους μικρούς αθλητές. Ανταγωνισμός Ανάμεσα σε Νεαρούς Κολυμβητές. Άλλοτε αποτελεί το κίνητρο για επιτυχία και άλλοτε είναι η αιτία να σταματήσουν την κολύμβηση στα πρώτα εφηβικά τους χρόνια.
Ας υποθέσουμε ότι είμαστε ένας 10-χρόνος κολυμβητής. Προκρινόμαστε για πρώτη φορά για να συμμετέχουμε σε αγώνες. Καταφέρνουμε να έχουμε ένα καλό χρόνο αλλά όχι να αποκτήσουμε ένα μετάλλιο.
Μετά τη λήξη της σεζόν ο προπονητής μας συναντιέται με τους γονείς μας. Τους ενημερώνει ότι είμαστε πραγματικά καλοί αθλητές και ότι μπορούμε να προχωρήσουμε στην επόμενη κατηγορία. Επειδή είναι πολύ ευχάριστο να νιώθουμε καλοί σε κάτι, δεχόμαστε χωρίς δισταγμό. Οι προπονήσεις γίνονται περισσότερες και πιο απαιτητικές εβδομαδιαία και προστίθεται επιπλέον ώρες γυμναστικής, εκτός πισίνας, δύο φορές και τρεις φορές την εβδομάδα. Αν και οι προκλήσεις είναι πολλές δίνουμε το καλύτερο που μπορούμε και βρίσκουμε τον τρόπο να ενταχθούμε σε μια ομάδα αθλητών παρόμοιας αγωνιστικής ικανότητας με τη δική μας.
Ανταγωνισμός Ανάμεσα σε Νεαρούς Κολυμβητές
Η προσπάθειά μας αποδίδει και αρχίζουμε να θεωρούμε τον εαυτό μας έναν από τους καλούς της ομάδας. Το ίδιο υποστηρίζουν οι συναθλητές, ο προπονητής και οι γονείς μας. Έτσι έρχεται νέα πρόταση από τον προπονητή να κάνουμε το επόμενο βήμα και να πάρουμε τις προπονήσεις μας ακόμα πιο σοβαρά. Τώρα προπονούμαστε έξι με επτά ημέρες την εβδομάδα και οι ρυθμοί τείνουν να γίνουν εξουθενωτικοί. Αρχίζουμε να τρομοκρατούμαστε στην ιδέα των σωματικών απαιτήσεων και της κατανάλωσης χρόνου που απαιτεί πια από μας η κολύμβηση.
Με τους υπόλοιπους συναθλητές στην πισίνα συζητάμε μόνο για τους αγώνες και η κατάσταση ίσως γίνεται όλο και πιο βαρετή. Αν και η προπόνηση είχε φτάσει να θεωρείται αγγαρεία συνεχίζουμε να πηγαίνουμε για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί το θέλουν οι γονείς μας και ο δεύτερος γιατί θέλουμε να συμμετέχουμε συνεχώς σε αγώνες. Όλοι μας λένε ότι είμαστε τόσο καλοί κι εμείς ανυπομονούμε να το δείξουμε στους επόμενους αγώνες. Συνεχίζουμε να κάνουμε ότι μας ζητάει ο προπονητής μας, όμως μερικές φορές φαίνεται να μην είναι αρκετό ώστε να γίνονται ικανοποιητικές βελτιώσεις. Φτάνοντας στα 14 μπορείτε πια να συμμετέχετε σε μεγάλους αγώνες, ωστόσο φτάνει η στιγμή που αρχίζετε να αναρωτιέστε αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσετε την κολύμβηση μιας και φαίνεται να απαιτεί όλο και μεγαλύτερη δέσμευση.
Τελικά, τι πήγε λάθος;
Σ’ αυτό το υποθετικό χρονοδιάγραμμα πολύ είναι οι παράγοντες που προκάλεσαν τελικά την αμφισβήτηση της επένδυσης στο άθλημα. Αν και ο ανταγωνισμός μπορεί να είναι σημαντικό κίνητρο για έναν αθλητή, δεν θα μπορούσε ποτέ να αντικαταστήσει το γνήσιο προσωπικό ενδιαφέρον για το ίδιο το άθλημα. Μερικές φορές μάλιστα μπορεί να γίνει εκείνη η αιχμή που θα φθείρει την απόλαυση για τη συμμετοχή και την επιτυχία στους αγώνες.
Που οφείλεται το δίλημμα;
Οι γονείς συχνά θεωρούν την κολύμβηση ως το καταλληλότερο άθλημα για τα παιδιά τους για μια πλειάδα λόγων, όπως τα οφέλη στην υγεία τους, το χαμηλό δείκτη τραυματισμών, και τη δημιουργία καλού και κοινωνικού χαρακτήρα. Τα παιδιά όμως αποφασίζουν με ποιο άθλημα θα ασχοληθούν με τελείως διαφορετικά κριτήρια, βασικότερο των οποίων είναι το άθλημα στο οποίο πηγαίνουν οι περισσότεροι φίλοι τους.
Το να έρθει λοιπόν ένα παιδί στην πισίνα είναι το εύκολο μέρος, εφόσον εκεί υπάρχει ένας φίλος του ή ένα αμυδρό όνειρο του γονέα περισσότερο για ολυμπιακή δόξα. Το να μείνει όμως στο άθλημα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Και τις περισσότερες φορές είναι οι γονείς εκείνοι που θα θέσουν τα θεμέλια για αυτού του είδους την επένδυση. Οι γονείς θα βοηθήσουν το νεαρό κολυμβητή να γίνει όσο καλός θα ήθελε πραγματικά να είναι, να ξεκαθαρίσει τα κίνητρα του και να φτάσει στο στόχο του. Οι γονείς θα δείξουν στους νεαρούς κολυμβητές ότι χρειάζεται να υπάρχει μια αιτία για την κολύμβηση ανεξάρτητη από εξωτερικές επιρροές.
Ισορροπία μέσα από το πρίσμα της ανταγωνιστικότητας
Ο ανταγωνισμός λειτουργεί μερικές φορές σαν δίκοπο μαχαίρι. Αν και η επιτυχία αυξάνει την αυτοπεποίθηση, το κίνητρο και το ομαδικό πνεύμα στους νεαρούς αθλητές, από την άλλη πλευρά όταν βλέπουν τον εαυτό τους πάντα σε σύγκριση με κάποιον άλλον μπορεί να είναι καταστροφικό μιας, κυρίως αφού δεν μπορούν να έχουν κανέναν έλεγχο πάνω στους άλλους. Επομένως για να βρεθεί ισορροπία δεν υπάρχει κάποια λύση που να εφαρμόζεται για όλους. Ο κάθε αθλητής μέσα από το χαρακτήρα του είναι εκείνος που θα βρει τον τρόπο να ισορροπήσει και να βρίσκεται μόνιμα στο σπορ είτε για τον ενθουσιασμό που του δίνει ο ανταγωνισμός είτε γιατί μπορεί να δημιουργεί ευκαιρίες προσωπικής ευχαρίστησης ακόμα και μέσα στις καθημερινές προπονήσεις. Άλλος μπορεί να ωφελείται εστιάζοντας στην διαδικασία του αγώνα, στην στρατηγική του και στη βελτίωση της τεχνικής του.
Η κολύμβηση ωστόσο δεν είναι για κάθε παιδί η πλατφόρμα πάνω στην οποία θα εξελίξει όλα του τα ταλέντα. Και οι γονείς θα πρέπει να σταθούν πλάι του και να καταλάβουν ότι δεν φταίει η έλλειψη ανταγωνιστικότητας από την πλευρά του παιδιού τους. Απλά το έδαφος δεν ήταν κατάλληλο για να προκύψει μια μακροπρόθεσμη επένδυση στο χώρο αυτό.
Σαλταμανίκας Νικόλας
Πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ ειδικότητα κολύμβησης
Προπονητής κολύμβησης Α κατηγορίας
Χωρίς Σχόλια